Chodzi o to, że komunia Boga z człowiekiem ma swoje jednorazowe historyczne urzeczywistnienie w Jezusie Chrystusie. On stanowi szczyt wszelkiej komunii między Bogiem i człowiekiem (communio perfecta). Przez Niego wszechmocny Bóg „(…) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej” (KO 2). W ten sposób zjednoczenie Bóstwa i Człowieczeństwa w Chrystusie staje się podstawą ukonstytuowania nowej wspólnoty w  historii zbawienia. Przez swoje wcielenie Boży Syn jednoczy się jakoś z każdym człowiekiem (por. KDK 22), a przez to nowy związek w Chrystusie otwiera się i rozciąga na nowy związek ludzi między sobą (por. CN 3). Rozwija się komunia żywa i ożywiająca, która sprawia, że chrześcijanie są własnością Chrystusa, jak latorośl wszczepiona w winny krzew (por. ChL 18).

Jedność z Chrystusem i jedność między chrześcijanami stanowią więzy Ducha Świętego, którego ochrzczeni otrzymują w darze. On wszczepia nas w Chrystusa (por. J 15,1–10). Dzięki Niemu udziałem naszym staje się szczególny rodzaj in-egzystencji: życie, trwanie w Chrystusie. „Obiecane tedy odnowienie, którego oczekujemy, już się rozpoczęło w Chrystusie, postępuje dalej w zesłaniu Ducha Świętego i przez Niego trwa w Kościele” (KK 48).

bp Andrzej Czaja