W modlitwie dnia III Niedzieli Zwykłej zwracamy się do Boga z prośbą: „kieruj naszym życiem według swego upodobania, abyśmy w imię Twojego umiłowanego Syna mogli obfitować w dobre uczynki”. W słowach tych wybrzmiewa zasadnicze przekonanie Kościoła wyrastające z doświadczenia codzienności, że kiedy człowiek postępuje po swojemu, nie zawsze potrafi czynić dobrze. Bóg zaś kieruje ludzkim życiem, kiedy człowiek nie lekceważy Jego słowa – zarówno przykazań, jak i Dobrej Nowiny. Chodzi o posłuszeństwo słowu Bożemu, u podstaw którego jest elementarny szacunek do tego słowa. Dlatego w liturgii słyszymy nieraz: „Kiedy Bóg mówi, nie gardź Jego słowem”.

Dzisiejsze pierwsze czytanie, wyjęte z Księgi Nehemiasza, skłania nas jednak do czegoś więcej. Słyszymy relację z wyjątkowego wydarzenia w dziejach Jerozolimy i Narodu Wybranego. Po przybyciu repatriantów z niewoli babilońskiej do Świętego Miasta rozpoczęto odbudowę murów i gminy jerozolimskiej od przypomnienia ludowi

Bożego Prawa. „Kapłan Ezdrasz przyniósł Prawo przed zgromadzenie, w którym uczestniczyli” mężczyźni, kobiety i wszyscy zdolni słuchać. I czytał z Księgi Prawa, a „uszy całego ludu były zwrócone ku Księdze Prawa”. „Ezdrasz stanął na drewnianym podwyższeniu, które zrobiono w tym celu. […] otworzył księgę na oczach całego ludu […] a gdy ją otworzył, cały lud powstał” – to wyraz wielkiej czci i uznania dla samej Księgi i zawartej w niej mowy Boga. Następnie „Ezdrasz błogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud, podniósłszy ręce odpowiedział: «Amen! Amen!». Potem oddali pokłon i padli przed Panem na kolana, twarzą ku ziemi”. I czytano z „księgi Prawa Bożego dobitnie, z dodaniem objaśnień, tak że lud rozumiał czytanie”. I płakał lud, „gdy usłyszał te słowa Prawa”. Rychło bowiem poznali, jak bardzo odstąpili od Bożego Prawa i dlaczego doszło do niewoli babilońskiej. Boleli teraz bardzo z tego powodu i wyrazili swą skruchę. Tragiczna historia Narodu Wybranego pokazuje jednak, że nawet wielki szacunek i cześć do Bożego Prawa, które zachowali Izraelici mimo życia w niewoli na obczyźnie, co potwierdza opis ich zachowania się, gdy otwarto Księgę i zaczęto ją czytać, nie dają gwarancji życia według Bożego Prawa i pełnienia woli Bożej w codzienności. Potrzeba umiłowania Boga i bojaźni Bożej, które sprawiają, że człowiek z wielkim przejęciem szuka woli Bożej i stara się ją realizować. Ważny komunikat dla wierzących w Boga: słowa Bożego nie wolno ani lekceważyć, ani unikać. Gdy zorientujemy się, że odstąpiliśmy od wypełniania go, zrodzi w nas pożądaną skruchę na drodze pojednania z Bogiem. Natomiast stale winno być przyczyną naszej radości, gdyż jest światłem i pozwala nam pewnie kroczyć Bożą drogą pośród mroków życia na tej ziemi. Pytanie tylko: jak słuchamy, czy słuchamy i czy staramy się żyć Bożym słowem, jak bardzo?!

bp Andrzej Czaja