Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 98
Diakon jest specjalnie związany z biskupem w zadaniach swojej „diakonii” (por. KKK 1569), zależy bezpośrednio od biskupa, jest mu dany ku pomocy w zaradzaniu różnorakim potrzebom Kościoła lokalnego. Nie należy więc podporządkowywać diakona prezbiterowi, co nie znaczy, że nie ma współpracować z lokalną wspólnotą, zwłaszcza na poziomie liturgii.
Posługa diakona polega na kształtowaniu żywych, solidarnych wspólnot w Kościele i społeczeństwie, na przejawianiu troski o tych, którym miłość Jezusa potrzebna jest najbardziej, czyli o ludzi marginalizowanych, lekceważonych, zajmujących niską pozycję społeczną, zrozpaczonych i upośledzonych, ubogich i zaniedbywanych przez parafię, wegetujących na marginesie społeczeństwa i Kościoła. Bezinteresownie służąc tym ludziom oraz prowadząc wśród nich pracę, diakoni stali winni dążyć do wyrwania ich z izolacji w społeczności świeckiej i chrześcijańskiej. Ponadto „(…) zadaniem diakona, stosownie do tego, co wyznaczy mu kompetentna władza, jest uroczyste udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, zanoszenie wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma świętego, pouczanie i zachęcanie ludu, przewodniczenie nabożeństwom i modlitwie wiernych, udzielanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędom żałobnym i pogrzebowym” (KK 29).
Wszystkie trzy kategorie członków Kościoła: świeccy, szafarze i osoby konsekrowane objawiają we właściwym im zakresie tajemnicę Chrystusa. Podstawową cechą laikatu jest świeckość – dawanie świadectwa Ewangelii w sferze rzeczywistości doczesnych. Zadaniem pasterzy jest reprezentowanie Chrystusa i Kościoła oraz realizacja trzech funkcji: nauczania, uświęcania i przewodzenia ludowi. Funkcja diakonów polega na reprezentowaniu Chrystusa-Sługi i animowaniu diakonii w Kościele. Natomiast powołaniem osób konsekrowanych jest szczególne upodobnienie się do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. bp Andrzej Czaja
W nawiązaniu do apelu, który Biskup Opolski wyraził w Liście na Wielki Post oraz do Jego prośby skierowanej do diecezjan podczas Mszy św. Krzyżma, nasza diecezja wstępuje na drogę odnowy Kościoła i życia rodzinnego oraz społecznego. Drogę tę wyznacza sześć kroków, które wskazał Jezus w 18 rozdziale Ewangelii św. Mateusza. Poszczególne kroki będziemy podejmować w najbliższych miesiącach:
- Prostota i otwartość (kwiecień)
II. Dobry przykład (maj)
III. Troska o ubogich (czerwiec)
IV. Braterskie upomnienie (wrzesień)
V. Wspólna modlitwa (październik)
VI. Przebaczenie i pojednanie (listopad)