STRONA GŁÓWNA
Parafia św. Dominika w Nysie

Parafia Rzymskokatolicka pw Świętego Dominika
ul. Głowackiego 11 48-300 Nysa konto ING 11 1050 1490 1000 0022 5235 4226

77 40-93-155
nysadominik@opw.pl

Cytat tygodnia Papież Franciszek

„Spójrz na rozpostarte ramiona ukrzyżowanego Chrystusa, pozwól się zbawiać zawsze na nowo. A kiedy idziesz wyznać swoje grzechy, mocno wierz w Jego miłosierdzie, które cię uwalnia na zawsze od wszelkiej winy. Kontempluj Jego krew przelaną z powodu tak wielkiej miłości i daj się przez nią oczyścić. W ten sposób możesz się nieustannie odradzać na nowo” (n. 123)”.

Parafia św. Dominika w Nysie

Wybudowany w 1788 roku przez oo. Dominikanów

Wskrzeszenie młodzieńca scena z życiorysu św. Dominika

Późnobarokowy element ołtarza głównego -anioł (1788 r. )

Matka Boska Różańcowa

Intencja Mszy Świętych

6.10.2024 - 13.10.2024

Miłości bez Krzyża nie znajdziecie, a Krzyża bez Miłości nie uniesiecie. Jan Paweł II (papież)

Złota myśl tygodnia

.

Cierpliwą, wytrwałą modlitwą jest różaniec. Kiedy powtarzamy „Zdrowaś Maryjo”, to tak, jakbyśmy trzymali się ręki Matki Boskiej. ks. Jan Twardowski

STOWARZYSZENIE św DOMINIKA NYSA

POMÓŻ ZREALIZOWAĆ NASZE CELE

DAROWIZNA NA STOWARZYSZENIE

WAŻNE

                               od 1.09.2024 MSZA ŚW w PONIEDZIAŁEK O GODZINIE 18.00 
                                    WE WTOREK O GODZINIE 18.00
                                    W ŚRODĘ O GODZINIE 7.00
                                    W CZWARTEK   O GODZINIE 17.00
                                    W PIĄTEK O GODZINE 17.00 W JĘDRZYCHOWIE I O 18.00 W ŚW. DOMINIKU
                                    W SOBOTĘ O GODZINIE 7.00                                 ZAPRASZAM  KSIĄDZ PROBOSZCZ
 
 

INFORMACJA.

  •                                                       Nabożeństwa Różańcowe - Kościół św. Dominika
  • Dni powszednie – g. 17,30
  • Niedziela – g. 16,00

Jędrzychów – piątek – g. 16,30

 

 

 

Jak paciorki różańca przesuwają się chwile,

Nasze smutki, radości i blaski,
A Ty Bogu je zanieś połączone w różaniec,
Święta Panno Maryjo pełna łaski.

 

 POTĘGA MAŁŻEŃSTWA

 Wiele zła zagraża małżeństwu, próbując je ośmieszyć, rozbić lub zdeformować. Oddalenie żony, opuszczenie męża, separacja na próbę, pozew rozwodowy, sprawa o podział majątku – już dziś mało kto pyta się, czy to wolno. A słowa Chrystusa są jednoznaczne: „Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela”.

Pytanie faryzeuszów: Czy wolno mężowi oddalić żonę?, nie było bezpodstawne. W czasach Pana Jezusa istniały różne szkoły interpretacji Prawa Mojżeszowego, zajmujące się także kwestią „oddalenia żony” (Pwt 24,1). Przykładowo, rabin Hillel uważał, że wystarczającym do tego powodem jest fakt, że żona przestanie się podobać swemu mężowi albo… przypali zupę. Jeżeli to wywołuje uśmiech na naszej twarzy lub – przeciwnie – oburzenie, to pomyślmy o dzisiejszych przyczynach „listów rozwodowych”.
Pan Jezus zwraca uwagę na błędne myślenie faryzeuszy, wynikające z „zatwardziałości ich serc”. Taką postawę piętnował już prorok Jeremiasz, który mówił, że „zatwardziałość serca” doprowadziła Izraelitów do wiarołomstwa względem Boga (por. Jr 9,13). Stali się oni przez to jak niewierna żona, którą mąż miał obowiązek oddalić. Pan Bóg jednak przez miłosierną miłość okazywał swą łaskę, wybaczał i trwał w przymierzu.
Zgodnie z zamysłem Stwórcy, małżeństwo miało być obrazem jednoczącej miłości, której źródło jest w Bogu. „Kość z moich kości” (I czytanie) pokazuje, że „z jednego są wszyscy” (II czytanie), a „ciało z mego ciała” jest ziemskim odbiciem jedności „Boga z Boga” (Wyznanie wiary). Taka jest potęga małżeństwa, na którą żaden trybunał ludzki nie ma prawa podnosić ręki.                                 ks. Mariusz Szmajdziński www.edycja.pl

Komentarz do Ewangelii -

„Stworzył ich jako mężczyznę i kobietę”. Już u samego początku stworzenia Bóg ukrył tajemnicę miłości. Dwoje staje się jednym ciałem, aby przekazać życie i w ten sposób uczestniczyć w akcie stwórczym.

Nikt z nas nie jest wyłączony z kręgu życia bo nawet jeśli sam go komuś w sposób fizyczny nie przekazuje, to jemu samemu musiało ono zostać przekazane. Dzięki naszym rodzicom Bóg tchnie w każdego z nas oddech życia i swoje błogosławieństwo. Każdy z nas jest przez Niego chciany. My zaś wezwani jesteśmy do tego, aby to życie pielęgnować tak w sobie, jak i w innych.
Ciekawe jest to, że scena pytania o małżeństwo z dzisiejszej Ewangelii łączy się nierozerwalnie z obrazem Jezusa błogosławiącego dzieci. Tak jak Bóg, w momencie stworzenia, pobłogosławił swoje dzieło, gdyż „widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1, 31), tak Jezus, patrząc na dzieci, błogosławił je swoją boską mocą. Tajemnica małżeństwa i rodziny jest bowiem całkowicie przeniknięta Bożym błogosławieństwem. Przez nie On sam jest obecny w tych, którzy drogą małżeńską idą przez życie.
Prawdziwe życie istnieje tylko tam, gdzie obecne jest Boże błogosławieństwo. Kiedy się je utraci, rzeczywistość zaczyna być człowiekowi nieprzyjazna. Bóg w swojej dobroci pragnie błogosławić wszystkiemu, co stworzył. Choć bardzo często modlimy się o Boże błogosławieństwo, to go nam nigdy nie brakuje. Od nas zależy jednak, czy będziemy skorzy, aby z niego skorzystać i z nim współpracować w codzienności.

o. Daniel Stabryła, benedy

 

Refleksja

Autor natchniony w Księdze Rodzaju kończy opis stworzenia niewiasty stwierdzeniem: „mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem”. Taki był i jest Boży pomysł na szczęście i człowieka. Przypomina o tym Jezus w dzisiejszej Ewangelii w dyspucie z faryzeuszami: „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela”. W ten sposób głosi, że od samego początku Stwórca proponuje małżeństwo jako wieczyste przymierze, w którym obowiązuje jedność myślenia, woli i miłości oraz nierozerwalność. Zarówno mężowi, jak i żonie nie wolno zatem zrywać ustanowionej przez Boga jedności i związać się z innym partnerem, bo popełniają „cudzołóstwo”.

Pierwszy cud, na podstawie którego uczniowie uwierzyli, uczynił Jezus na weselu w Kanie Galilejskiej. Uświęcił w ten sposób związek małżeński, wnosząc przez swoją obecność błogosławieństwo i radość. Małżeństwo chrześcijan z woli Chrystusa staje się sakramentem, czyli świętym znakiem prawdziwego powołania małżonków do świętości. Dzięki obecności Ducha Świętego małżonkowie podtrzymują i umacniają swój związek przez wzajemne oddanie i niepodzielną miłość, wypływającą z Boskiego źródła miłości. A także są zatroskani o dobro swoich dzieci.

Nierozerwalność wypływa z samej natury miłości. Sakramentalne „ślubuję ci”, wypowiedziane wobec współmałżonka stanowi uczestnictwo w nieodwołalnym „tak” wypowiedzianym przez Chrystusa Kościołowi. Jest zatem czymś więcej niż czysto ludzką umową i przyrzeczeniem wzajemnej miłości, choć nawet ludzka tylko przysięga domaga się spełnienia tego, co się obiecało. Ten „węzeł” sakramentalny oznacza nie tylko zaangażowanie osobiste, ale przede wszystkim zobowiązanie moralne do wierności. U podstaw nierozerwalności leża również względy socjologiczne, ponieważ małżeństwo jest również wymogiem małżeństwa jako instytucji.

Małżonkowie przeżywają małżeństwo w codzienności naznaczonej ludzką słabością. Aby jednak mogli umacniać więź sakramentalną w Chrystusie, wystarczy codzienna modlitwa małżeńska, regularna spowiedź, wspólny udział we Mszy św. niedzielnej, noszenie obrączki, świętowanie kolejnych roczni ślubu oraz świadome pielęgnowanie miłości małżeńskiej. Źródłem mocy sakramentu małżeństwa jest stała obecność Jezusa, zaproszonego do związku w chwili jego zawarcia i zapraszanego tam ponownie w codziennej modlitwie oraz w sakramentach pokuty i Eucharystii.

  1. Leszek Smoliński

Z życia wzięte

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 98

Diakon jest specjalnie związany z biskupem w zadaniach swojej „diakonii” (por. KKK 1569), zależy bezpośrednio od biskupa, jest mu dany ku pomocy w zaradzaniu różnorakim potrzebom Kościoła lokalnego. Nie należy więc podporządkowywać diakona prezbiterowi, co nie znaczy, że nie ma współpracować z lokalną wspólnotą, zwłaszcza na poziomie liturgii.

Posługa diakona polega na kształtowaniu żywych, solidarnych wspólnot w Kościele i społeczeństwie, na przejawianiu troski o tych, którym miłość Jezusa potrzebna jest najbardziej, czyli o ludzi marginalizowanych, lekceważonych, zajmujących niską pozycję społeczną, zrozpaczonych i upośledzonych, ubogich i zaniedbywanych przez parafię, wegetujących na marginesie społeczeństwa i Kościoła. Bezinteresownie służąc tym ludziom oraz prowadząc wśród nich pracę, diakoni stali winni dążyć do wyrwania ich z izolacji w społeczności świeckiej i chrześcijańskiej. Ponadto „(…) zadaniem diakona, stosownie do tego, co wyznaczy mu kompetentna władza, jest uroczyste udzielanie chrztu, przechowywanie i rozdzielanie Eucharystii, asystowanie i błogosławienie w imieniu Kościoła związkom małżeńskim, zanoszenie wiatyku umierającym, czytanie wiernym Pisma świętego, pouczanie i zachęcanie ludu, przewodniczenie nabożeństwom i modlitwie wiernych, udzielanie sakramentaliów, przewodniczenie obrzędom żałobnym i pogrzebowym” (KK 29).

Wszystkie trzy kategorie członków Kościoła: świeccy, szafarze i osoby konsekrowane objawiają we właściwym im zakresie tajemnicę Chrystusa. Podstawową cechą laikatu jest świeckość – dawanie świadectwa Ewangelii w sferze rzeczywistości doczesnych. Zadaniem pasterzy jest reprezentowanie Chrystusa i Kościoła oraz realizacja trzech funkcji: nauczania, uświęcania i przewodzenia ludowi. Funkcja diakonów polega na reprezentowaniu Chrystusa-Sługi i animowaniu diakonii w Kościele. Natomiast powołaniem osób konsekrowanych jest szczególne upodobnienie się do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego.                                                    bp Andrzej Czaja

W nawiązaniu do apelu, który Biskup Opolski wyraził w Liście na Wielki Post oraz do Jego prośby  skierowanej do diecezjan podczas Mszy św. Krzyżma, nasza diecezja wstępuje na drogę odnowy Kościoła i życia rodzinnego oraz społecznego. Drogę tę wyznacza sześć kroków, które wskazał Jezus w 18 rozdziale Ewangelii św. Mateusza. Poszczególne kroki będziemy podejmować w najbliższych miesiącach:

  1. Prostota i otwartość (kwiecień)
    II. Dobry przykład (maj)
    III. Troska o ubogich (czerwiec)
    IV. Braterskie upomnienie (wrzesień)
    V. Wspólna modlitwa (październik)
    VI. Przebaczenie i pojednanie (listopad)