„Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”. Te słowa sprawdzają się w naszym życiu, gdy w trudnej sytuacji ktoś bliski okazuje nam zainteresowanie i wyciąga w naszą stronę pomocną dłoń. Zdarza się, że w tym przysłowiu odnajdujemy też potwierdzenie smutku spowodowanego tym, że człowiek, od którego oczekiwaliśmy pomocy nie okazał jej, gdy naprawdę jej potrzebowaliśmy – „ten jednak nie jest moim przyjacielem”.

Czy znane powiedzenie sprawdza się też w odniesieniu do Boga? Bojaźń Boża każe nam zachować należny dystans i być może nie tylko mówienie, ale też myślenie o Nim jako przyjacielu jest wyrazem zbytniej poufałości. Przyjaciele są dla siebie w jakimś sensie partnerami. Czy ja, słaby człowiek, mogę być partnerem Wszechmogącego?

Jezus mówi: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego”. Bóg nie chce, abyśmy pozostawali nadal w postawie niezręcznej służalczości, w której liczymy, że któryś z naszych czynów wreszcie zasłuży na zauważenie z Jego strony. Oddał za nas życie, dzieli się z nami tym, co dzieje się między Ojcem i Synem – jest naszym prawdziwym Przyjacielem! Św. Jan w swoim liście wzmacnia tę naszą świadomość słowami: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”.

Czy zachowujemy Boże przykazania w taki sposób, że widać, że jesteśmy Jego przyjaciółmi? Czy potrafimy wznieść się ponad sprawiedliwość i kierować się prawdziwą miłością do Boga i ludzi? 

Jezus Chrystus daje nam przykład swojej miłości i nakazuje nam, abyśmy i my siebie nawzajem miłowali w ten sam sposób. Gotowi do ofiary, do służby, do wyrzeczeń. Jezus oddaje za nas życie i pragnie, by i nasze życie było ciągłym umieraniem dla świata, dla siebie. Nie jest to wcale łatwe… Od razu rodzą się w nas pytania, swoisty bunt: Jak to? Mam umierać? Przecież jestem jeszcze bardzo młody? Ja chcę żyć, nie umierać!

Jezusowi wcale nie chodzi o to, abyśmy pozbawiali się życia. Wskazuje nam tylko, że jeśli w naszym życiu będziemy starali siebie ofiarować innym, służyć im, to będzie to dla nas źródłem bardzo głębokiej, wewnętrznej radości. Bóg zapewnia cię o swojej miłości i pragnie, żeby ta wiadomość, ta dobra nowina, była dla ciebie powodem radości.

                      Pastoralis.pl